Хаты былі на востраве. Востраў гэты, праўда, не кожны прызнаў бы за востраў - аб яго не плёскаліся ні марскія, ні нават азёрныя хвалі. Навокал адно гніла куп'стая дрыгва ды моклі панурыя лясы.
Вёска тулілася ля берага вострава - платы агародаў дзе-нідзе забягалі на куп'ё ўзболатка.
З другога боку, на поўнач, балоты крыху адступалі, дорачы людзям пясчанае поле.
Адступалі балоты і на заходнім баку, дзе рунелі ці жаўцелі да краю лесу палі, таксама скупыя, няўдзячныя, хоць у іх глебе і было менш пяску.
З поўдня балоты зноў падбіраліся да саламяных, замшэлых радоў стрэх, але ў бок ішла найбольш сувязь са светам, і тут па дрыгве была намошчана дарожка.
Што гэта за дарожка, можна меркаваць хоць бы з таго, што ездзілі па ёй смела толькі ў маразы, калі і непралазная твань навокал рабілася цвёрдая, як ток, ці ўлетку, калі дарожка перасыхала.
The houses were on the island. However, not everyone would recognize this island as an island - neither sea nor even lake waves splashed on it. All around was a rotten mound of quagmire and gloomy forests.
The village was huddled near the shore of the island - the fences of the gardens ran somewhere on a pile of swamp.
On the other hand, to the north, the swamps retreated a little, giving people a sandy field.
The swamps retreated on the western side, where the fields were ruined or yellowed to the edge of the forest, also stingy, ungrateful, although there was less sand in their soil.
From the south the swamps again approached the thatched, mossy rows of roofs, but the connection with the world went to the side, and here a path was paved along the quagmire.
What kind of track is this, can be judged at least from the fact that we drove on it boldly only in the cold, when the impenetrable tvan around became solid as a current, or in summer, when the track dried up.
