Χτέσ αργά με ψυχή φορτωμένη
Από θλίψη γιά σε περισσή
Πήγα μόνοσ να δω τι απομένει
Απ' τον κήπο που πότιζεσ εσύ
Την πορτούλα ο κισσόσ είχε κλείσει
Μήπωσ ξένοσ κανείσ την διαβή
Κι είχε ο χρόνοσ μ' αγκάθια στολίση
Τη βρυσούλα που μένει πιά βουβή
Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλεσ
Μαραμένα και τα γιασεμιά
Μαραμένεσ κι οι ελπίδεσ μου όλεσ
Στησ καρδιάσ μου τη μαύρη ερημιά
Στη γωνίτσα που άλλοτ' ανθούσε
Μέσα στ' άνθη η δική μασ χαρά
Ενώ ο κήποσ τριγύρω πενθούσε
Μέσα μ' ένοιωσα τέτοια συμφορά
Ωσ το βράδυ μονάχοσ μιλούσα
Σαν να σ' είχα κοντά μου ξανά
Κι όταν νύχτωσ' εκεί που γυρνούσα
Είπα να ζη κανείσ η να μη ζη
Поздно вчера с душой, обремененной
С чрезмерной скорбью по тебе
Я пошла одна посмотреть, что осталось
Сада, который ты поливала
Плющ закрыл маленькую калитку
Чтобы чужак не прошел
И время украсило шипами
Маленький фонтан, что теперь молчит
Лилии и фиалки увяли
Жасмины тоже увяли
Все мои надежды тоже увяли
В моем сердце черная пустыня
В углу, что когда-то цвел
В цветах наша собственная радость
Пока сад вокруг был в трауре
Внутри я чувствовала такое бедствие
До вечера я говорила одна
Как будто ты снова со мной
И когда наступит ночь, куда я вернусь
Я сказала: живи или умри
