Τ' όνομά μου Διογένης, άγνωστη η καταγωγή μου,
μέτριο τ' ανάστημά μου, χείριστος η διαγωγή μου
και για ρούχο ένα κουρέλι, να σκεπάζω την ντροπή μου.
Μέσα στο πιθάρι μένω και τη γλώσσα μου ακονίζω,
να τιμώ τον αγωγιάτη, τον αφέντη να τσακίζω,
σαν το σκύλο που αλυχτάει τις αλήθειες μας γαυγίζω.
Όσο εσύ με καλοπιάνεις με παινέματα και χάδια
εγώ βλέπω την καρδιά σου που ναι δύστυχη και άδεια,
η ζωή στου στα στολίδια, η ψυχή σου στα σκοτάδια.
Меня зовут Диоген, происхождение неизвестно,
ростом я средний, поведение дурное,
а вместо одежды – тряпка, чтобы скрыть мой позор.
В кувшине живу я и оттачиваю язык,
чтобы воздать почести вождю, чтобы сокрушить господина,
как собака, воющая на наши истины, я лаю.
Пока ты льстишь мне похвалами и ласками,
я вижу твоё сердце несчастным и пустым,
твою жизнь в украшениях, твою душу во тьме.
