Модарам бо дарди худ шому сабо гап мезадӣ,
Зери лаб гап мезадӣ, бо сад дуо гап мезадӣ.
Гиря мекардӣ ниҳон дар пушти девори алам,
Бо алам аз марги хешу ақрабо гап мезадӣ.
Камсухан будӣ, вале то пур бубинӣ бахташон
Баҳри фарзандон паи радду бало гап мезадӣ.
Тоза мекардӣ барои хеш роҳи охират,
Рӯ ба кӯи охират бо илтиҷо гап мезадӣ.
Нимаҷону ниматан мерафтӣ сӯи ломакон,
Бо макони охиринат бесадо гап мезадӣ.
Дар танат хушкида буд завқи тапишҳо, лек боз
Бо умеди зиндагӣ бо зиндаҳо гап мезадӣ.
Шири покат буд позаҳри ҳама носурҳо,
Боз ҳам аз дарди дарди бедаво гап мезадӣ.
Пеши худ то ҳол ҳайронам, ки бо лабҳои хушк
Худ ба худ гап мезадӣ ё бо худо гап мезадӣ...
Лоиқ Шералӣ, 1988.
My mother used to talk with your pain in the evening and in the morning.
You spoke under your lips, you said a hundred prayers.
You cried secretly behind the wall of sorrow,
You mourned the loss of a loved one.
You were speechless, but you could see their happiness
For the sake of the children, you talked about the consequences.
Thou didst clear for thyself the way of the Hereafter.
You were begging for the end of the world.
Halfway and halfway you went to Lomakon,
You talked quietly with your last destination.
The taste of the beets was dry, but again
You talked to the living with the hope of living.
Pure milk was the taste of all nostrils.
Again you were talking about the excruciating pain.
My face is still amazed, with dry lips
Did you talk to yourself or did you talk to God ...
Loiq Sherali, 1988.
