Եղիշե Չարենց: ԵՍ ԻՄ ԱՆՈՒՇ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ
Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բառն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանուագ, լացակումած լարն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառման,
Ու Նայիրեան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում։
Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսէ,
Արևն ամռան ու ձմեռուայ վիշապաձայն բուքը վսեմ,
Մթում կորած խրճիթների անհիւրընկալ պատերը սև
Ու հնամեայ քաղաքների հազարամեայ քա՛րն եմ սիրում։
Ուր է՛լ լինեմ - չե՛մ մոռանայ ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չե՜մ մոռանայ աղօթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր,
Ինչքան էլ սո՜ւր սիրտս խոցեն արիւնաքամ վէրքերը մեր -
Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան - եա՛րն եմ սիրում։
Իմ կարօտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հէքեաթ չկայ.
Նարեկացու, ՔŒ
Егише Чаренц: Я МОЯ СЛАДКАЯ АРМЕНИЯ
Я люблю слово моя милая Армения,
Я люблю плачущую, плачущую струну нашего старого саза,
Аромат кровавых цветов и роз горит,
И я люблю изящный танец найирских девушек.
Я люблю, что небо у нас темное, вода чистая, озеро яркое,
О славная буря лета и зимы,
Негостеприимные стены затерянных хижин
И я люблю тысячелетний камень древних городов.
Где бы я ни был, наши печальные песни не забуду,
Я не забуду наши молитвенники в железных оболочках
Какими бы острыми ни были мои кровавые раны нашим сердцам -
Я до сих пор люблю свою Армению, сироту и кровожадную.
Нет другой сказки для сердца, которого я скучаю.
Нарекаци, Q & # 338
