Мой родны кут, як ты мне мiлы!..
Забыць цябе ня маю сiлы!
Не раз, утомлены дарогай,
Жыццём вясны мае убогай,
К табе я ў думках залятаю
I там душою спачываю...
I там душою спачываю...
Вось як цяпер, перада мною
Ўстае куточак той прыгожа,
Крынiчкi вузенькае ложа
I елка ў пары з хваiною,
Абняўшысь цесна над вадою,
Як маладыя ў час кахання,
Ў апошнi вечар раставання.
Люблю цябе, мой бераг родны,
Дзе льецца Нёман срэбраводны,
Дубы дзе дружнай чарадою
Стаяць, як пешы, над вадою.
Мой родны кут, як ты мне мiлы!..
Забыць цябе ня маю сiлы!
Забыць цябе ня маю сiлы!
My native corner, how dear you are to me! ..
I can't forget you!
More than once, tired of the road,
The life of spring has a miserable,
I fly to you in my mind
And there I rest my soul ...
And there I rest my soul ...
That's how it is now, in front of me
Rises a corner of that beautiful,
Springs narrow bed
And a Christmas tree paired with a pine tree,
Hugging tightly over the water,
As young in love,
On the last evening of parting.
I love you, my native shore,
Where the silver Neman flows,
Oaks where a friendly flock
Stand, like on foot, over the water.
My native corner, how dear you are to me! ..
I can't forget you!
I can't forget you!
