Μ' αίμα χτισμένο κάθε πέτρα και καημός
Κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
Εγώ και εκείνη όνειρα φιλιά
Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
Μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ το σπιτάκι μας κι αυτό είχε ψυχή
Πάρ' το στεφάνι μας πάρ' το γεράνι μας
Στη δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
Στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
Κάθε παράθυρό του κι ουρανός
Κι όταν ερχόταν η βραδιά
Μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ το σπιτάκι μας κι αυτό είχε καρδιά
Πάρ' το στεφάνι μας πάρ' το γεράνι μας
Στη δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
С кровью, построенной каждый камень и гореть
Каждую горечь и изгиб
Но когда мы вернулись вечером с работы
Я и эти мечты поцелуи
«Дермин» и «Дождь
Но это была гавань, объятия и сладкий ответ
Ах, наш дом, и у него была душа
Возьмите наш венок, чтобы получить наш герань
В Драпетсоне больше нет жизни
Держи меня за руку и иди к моей звезде
Мы будем жить и давайте будем бедными
Кровать и качели в углу
В дырке крыши звезд и птиц
Каждая из его дверей пота и вздох
Каждое окно и небеса
И когда наступила ночь
В узком переулке были детьми, испорченные
Ах, наш дом, и у него было сердце
Возьмите наш венок, чтобы получить наш герань
В Драпетсоне больше нет жизни
Держи меня за руку и иди к моей звезде
Мы будем жить и давайте будем бедными
