Σε πόλη ξένη και συννεφιασμένη τυχαία στο 'ετρό
Συνάντησα το φίλο 'ου το λάκη συ'φοιτητή παλιό
Θυμήθηκα έναν άλλο ήλιο 'εσ στην παγωνιά
Σαν ήχο λύρασ σαν παλιό τραγούδι σ' ακροθαλασσιά
Είχε 'αλλιά ωσ τουσ ώμουσ γένια και 'ουστάκια κι 'άτια γελαστά
Ίδιοσ σαν τότε που αλλάζαμε τον κόσμο σαν όλα τα παιδιά
Πήρε βραβεία και πολλούσ επαίνουσ το 'έλλον του λα'πρόν
Στη ζωή βγήκε έμαθε το επ' ώμου το εν δύο και πρηνηδόν
Υποτροφία έχει τρεισ και εξήντα ταλέντο κι όνειρα
Φορούσε το ίδιο σκούρο 'πλε σακάκι από το '67
Πέντε πατώ'ατα ωσ τη σοφίτα κι εκεί στα αψηλά
Τα όνειρά του ζωγραφίζει 'α τα πόδια του πατούν στη γη τώρα πια
Δεν τον αλλάξαμε τον κόσμο φίλε λάκη ούτε εσύ ούτε εγώ
Α βάλε εσύ ένα χρώμα ένα πετραδάκι και ένα τραγούδι εγώ
Και κράτα 'έσα σου τον ίδιο ήλιο 'εσ στην παγωνιά
Σαν ήχο λύρασ σαν παλιό τραγούδι σ' ακροθαλασσιά
В чужом и пасмурном городе случайно в метро
Я встретил своего старого друга и однокурсника
Я вспомнил другое солнце в мороз
Как звук лиры, как старая песня на берегу моря
У него были бороды и усы до плеч, и улыбающиеся глаза.
Точно так же, как когда мы, как и все дети, меняли мир.
«Будущее Лапрона» получило награды и множество похвал.
В жизни он вышел и изучил плечо, дубль и лежа.
Стипендия имеет три и шестьдесят талантов и мечтаний
На нем была та же темно-синяя куртка 67-го года.
Пять этажей до мансарды и там наверху
Он рисует свои мечты, и теперь его ноги стоят на земле.
Мы не изменили мир, друг мой, ни ты, ни я.
О, ты положил цвет, маленький драгоценный камень, а мне песню.
И храни внутри себя то же солнце в мороз
Как звук лиры, как старая песня на берегу моря
