Դատարկվել են փողոցները հարազատ ձեր դեմքերից,
եւ շրջում են չորս բոլորը լոկ ստվերները անցյալի։
Նույն քաղաքն է նույն արեւը, սրճարանը անկյունում,
բայց օտար ուրիշ աչքեր են, անծանոթ օտար դեմքեր են,
քայլվածքին քո հետեւում։
Եվ մարում է մեր անցյալը, ապագան էլ ուշանում,
ո՞վ է սխալը, ո՞վ է ճիշտը, էլ ոչ ոք չի հասկանում։
քեֆի մեջ են առնետները, սերմը մեկ առ մեկ կորչում,
հեռանում են հին տերերը, բարձրանում են վեր նորերը,
եւ անիվը պատմության վերադարնում։
Թեկուզ ոռնամ ու խենթանամ ես այս ցավից՝
ես հավատում եմ, Տեր,
դեռ չի չորցել արմատը մեր ծառի, եւ դեռ կտա ծիլեր,
որքան ել մենք կերցնենք իրար, այս խելագար կյանքում,
մեկ մեղեդի, ծանոթ մի ձայն, մեզ կդարձնի մեր տուն։
Երբ սեղմում եմ բռունցքներս եւ աշխարհն եմ անիծու
На улицах нет твоих дорогих лиц,
и все четверо - лишь тени прошлого.
Тот же город, то же солнце, кафе в углу,
но чужие чужие глаза, чужие чужие,
иду за тобой.
И наше прошлое исчезает, и будущее рушится,
Кто не прав, кто прав, никто не понимает.
Крысы веселятся, семя исчезает одна за другой,
старые хозяева уходят, новые растут,
и колесо вернулось в историю.
Даже если я закричу и сойду с ума от этой боли:
Я верю, Господи,
Корень нашего дерева еще не засох и еще пустит ростки,
сколько бы мы ни кушали друг друга в этой безумной жизни,
Одна мелодия, знакомый голос сделает нас нашим домом.
Когда я сжимаю кулаки и проклинаю мир & # 1410
