Երբ որ մաղում եմ մեկ առ մեկ բոլոր անցած իմ տարիները,
Թափվում են ցած, ավազի պես, օրերի շարքը անտարբեր
Եվ վերանում են մոռացված կյանքը կերտող դատարկ բաները,
Ցանցի վրա միայն մնաց տեսիլքը քո բյուրեղացած:
Դա էլ կանցնի գուցե մի օր և կփակվեն ցավոտ վերքերը,
Եվ կփրկվեն տունկերը մեր համատարած այս ցամաքից,
Եվ նվիրված պատրանքներից, նա էր միակ օրհնված արժեքը,
Որ կպահեմ մինչև ճամփիս վերջ, որովհետև սիրել եմ ես:
Ես ձանձրացա իմ երգերից, կորցրեց կիթառս իր իմաստը,
Չնվաղեց երբեք հոգիս, չկարգվեցի ես ծաղրածու,
Ծուռ ու շիտակ կյանքիս ճամփին, չճարպոտեց երբեք իմ սիրտը,
Եվ կատարվեց կյանքս կարծես, որովհետև սիրել եմ ես:
Մոլորվեցին ձայները մեր և խզվեցին ձայնալարերը,
Եվ կորցվեցին աղմուկներում, վերջին ճիչերը խլացա&
When I sift through all my past years one by one,
They fall down like sand, indifferent to the series of days
And the empty things that make up a forgotten life disappear,
The only thing left on the net is your vision crystallized.
It will pass, maybe one day the painful wounds will close,
And the plants will be saved from this pervasive land of ours,
And devoted to illusions, he was the only blessed value,
That I will keep to the end of my journey, for I have loved.
I got bored of my songs, my guitar lost its meaning,
My soul never played, I never became a clown,
On the way to my crooked and straightforward life, my heart never lost,
And my life seems to have happened because I loved it.
Our voices got lost and our vocal cords broke,
And lost in the noise, the last screams were silenced &
