Երազ տեսա. Սայաթ-Նովեն մոտս էկավ սազը ձեռին,
Հրի նման վառման գինու օսկեջրած թասը ձեռին,
Նստեց, անուշ երգեր ասավ՝ հին քամանչի մասը ձեռին,
Էնպես ասավ, ասես ուներ երկնքի ալմասը ձեռին։
Ու էն երգին օրոր-շորոր, ինչպես հուրի, ատլաս ու խաս,
Երազիս մեջ գոզալն էկավ՝ ինքն էլ վառման քաղցր երազ.
Նազանք արավ, Սայաթ-Նովի սիրտը լցրեց միրգ ու մուրազ, Կանգնեց-մնաց՝ դեմքից քաշած օսկեկարած խասը ձեռին:
Նայեց-նայեց Սայաթ-Նովեն, ամպի նման տխուր մնաց,
Ասավ՝ Չարենց, էս գոզալից սրտիս մե հին մրմուռ մնաց.
Սիրտս վառվեց, մոխիր դարձավ՝ ինքը կրակ ու հուր մնաց.
Դո՛ւ էլ նրա գովքը արա, որ գա՝ օսկե մազը ձեռին։
Էսպես ասավ Սայաթ-Նովեն ու վեր կացավ, որպես գիշեր,
Գնաց նորից տխուր ու լուռ՝ սիրտը հազար մուրազ ու սեր,
Երազն անցավ — դո՛ւ մնացիր, պատկերքը քո մնաց լուսե,
Մեկ էլ իմ խեղճ սիրտը մնաց՝ Սայաթ-Նովի սազը ձեռին:
У меня есть мечта. Саят-Нове пришел ко мне с сазом в руке,
Золотая чаша горящего вина, как огонь в руке,
Он сел и запел сладкие песни, часть старой каманчи в руке,
Он сказал, как будто в руке у него был алмаз неба.
И они качаются под песню, как огонь, атлас и хас,
Гозаль явился мне во сне, это был сладкий сон горения.
Он кивнул, наполнил сердце Саят-нова фруктами и муразом, встал и держал в руке позолоченный бокал.
Саят-Нове посмотрел, грустил как тучка,
Он сказал: «Чаренц, в моем сердце остался старый ропот».
Мое сердце загорелось, превратилось в пепел, осталось пламя и огонь.
Хвалите и его за то, что он пришел с золотыми волосами в руке.
Так сказал Саят Ноу и встал как бы ночью,
Он снова стал грустным и безмолвным, в его сердце тысяча просьб и любви,
Сон кончился - остаешься, твой образ остается в свете,
Внезапно в моем бедном сердце остался саз Саят-Нова в руке.
