Людзі, калі яны любяць,
Кідаюць доўгія позіркі. Глядзі.
Робяць глыбокія ўздыхі,
І як зьвяры калі пакахаюць.
Наліваюць у вочы муць, робячы цуглі
Зь пены сонца.
Калі пакахаюць,
Прымружваюць свае ночы павекамі з глебы,
Каб стаць багамі.
Я зыркая зорка,
Я згубіла вас.
Гора мараку, што ў буру не зьменіць галса,
Маё сьвятло пагасла.
Ён разабьецца,
На скалы яго кідаюць хвалі.
Гора і вам – сэрца маё ня знае зьмены галса –
Голас пагібелі й галас.
Хвалі будуць сьмяяцца з вас,
Як вы калісьці мяне асьмяялі.
Людзі, калі яны любяць,
Ліпкія нераты робяць
Іншых лавіць.
Мераюць розныя твары,
Які больш пасуе,
Ня вераць, што хлусяць сабе.
Баяцца нечых тагасьветных вачэй,
Як сонца, калі пакахаюць.
Губляюць і губяць.
Шкада, што людзі
Нават у каханьні ня стануць багамі.
People, if they love,
Throw long glances. See.
Make deep sighs,
And like beasts when they fall in love.
Pour into the eyes of the mud, making reins
From the foam of the sun.
If they fall in love
Squint your nights eyelids out of the ground,
To become gods.
I'm a bright star,
I lost you.
Woe to the sailor that in the storm will not change the tack,
My light went out.
It will break,
Waves throw him on the rocks.
Woe to you too - my heart does not know the change of tack -
The voice of doom and the voice.
The waves will laugh at you,
How you once made fun of me.
People, if they love,
Sticky boars do
Catch others.
Measure different faces,
Which fits better,
Do not believe that you are lying to yourself.
Afraid of someone else's otherworldly eyes,
Like the sun when in love.
Lose and lose.
Too bad people
Even in love they will not become gods.
