Ты кажаш, што ізноў згубіла галаву,
І што адно са мной пляваць на гэтую зіму.
Нібыта ўсё вакол яснее і блішчыць,
Калі я тут з табой ты толькі пачынаеш жыць.
Па гораду ляціць шалёнае таксі,
У вочы мне глядзіш і ціха шэпчаш мне “вядзі”.
Нас вечар гэты звёў, а ранак развядзе
Без сэнсу і ўмоў. Ці трэба што яшчэ табе?
Ты маўкліва пагаджаешся, я нічога не кажу.
Што чакае блізкім часам нас – разумееш усё.
Паралельнымі дарогамі перакрыжаваўся лёс.
Я хачу, каб не спынялася – захаваць усё як ёсць.
Ты паліш і маўчыш, пакуль гашу святло,
Туманам у галаве плыве чырвонае віно,
А недзе за акном паўночныя агні
Мне кажуць “усё пуцём” і шэпчуць “хутка абдымі”.
Не трэба мне казаць нічога пра сябе,
Разлічваць, што і я вось так адкрыюся табе.
Ты ведаеш сама, што гэта ўсё дарма,
Бо тут мы не навечна і ўсё адзенне прэч.
You say that again lost his head,
And that one with me spit on this winter.
As if everything shines and glitters,
When I'm here with you, you just start to live.
The city is flying frantic taxi
In my eyes look and quietly whisper to me "lead".
We brought the evening and morning planted
Without meaning and conditions. You need something else to you?
You acquiesce, I'm not saying anything.
What awaits us know the time - you know everything.
Parallel to the road perakryzhavavsya fate.
I want to not stop - keep everything as is.
Smoker and silent until extinguish the light
Fog in the head floating red wine,
And somewhere outside the northern lights
I say "all the way" and whisper "quick hug."
I do not want to say anything about myself,
Expect that and I like that it turns out to you.
You know itself, that it is all in vain,
For here we are not forever and clothes away.
