Երեկոն սենյակիս պատերին
Ծուռումուռ ստվերներ է գցում,
Հեռացող քայլերի արձագանք կա
Դատարկ փողոցում:
Մեկ լսվում են նրանք, մեկ էլ ոչ.
Արդյոք ու՞ր են գնում:
Մենք բոլորս հյուրեր ենք անկոչ
Այս դատարկ աշխարհում:
Սենյակում, որտեղ ես եմ ապրում,
Կան ուրիշ տարօրինակ էակներ,
Բայց նրանք երբեք չեն խանգարում,
Երբեք չեն խանգարում ինձ ապրել:
Կա մկնիկ որ շաքար է սիրում և ունի ընտանիք,
Եվ կատու, որը սիրահարվում ու փախչում է տանից:
Կա մի սարդ, որ սիրում է կախվել փոշոտ առաստաղից,
Եվ մեկ-մեկ զրուցում է ինձ հետ տանջող հոդացավից:
Երեկոն սենյակիս պատերին
Ծուռումուռ ստվերներ է գցել,
Ես սարդիս հետ իմ առաստաղի
Որոշել եմ կախվել...
Որոշել եմ կախվել հենց էնպես,
Առանց լուրջ պատճառի:
Փաթաթվել հուշերիս թևերին
Ու ոռ
Вечер в комнатах комнаты
Он бросает кривые тени,
Существует реакция ступеней удаления
Пустая улица.
Их слышат, они нет.
Куда они идут?
Мы все гости, удаленные
В этом пустом мире.
В комнате, где я живу,
Есть и другие странные существа,
Но они никогда не больно,
Никогда не причинял мне вреда жить.
Есть мышь, которая любит сахар и имеет семью,
И кошка, которая влюбляется и убегает от дома.
Есть паук, который любит повесить на пыльный потолок,
И один-один разговоры с деликтом пыток со мной.
Вечер в комнатах комнаты
Кривые тени кривых,
Я пауюсь своему потолку
Я решил повесить ...
Я решил повесить его,
Без серьезной причины.
Обернуть мои записки к крыльям
Кивок
