Απόψε πάλι σκεφτικόσ είναι ο γέρο ναυτικόσ
Τί συλλογίζεται κι αναστενάζει
Τί πόνο κρύβει στην καρδιά
Καραβοτσακισμένοσ πια
Στα νιάτα του αγάπησε κι ένα πρωί μπαρκάρισε
Και χρόνια πέρασαν για να γυρίσει
Του είπαν σαν ήρθε ένα πρωί
Την πήρε ο χάροσ μιαν αυγή
Και από τότε μοναχόσ ο ασπρομάλλησ ο ναυτικόσ
Τα χρόνια πέρασε δυστυχισμένα
Σέρνει το βήμα βαρύ
Ακουμπισμένοσ στο ραβδί
Сегодня снова думает, что старый флот
Что размышляет и вздыхает
Какая боль скрывается в сердце
Караван
В юности он любил, и однажды утром он лаял
И прошли годы, чтобы обернуться
Они сказали ему, когда он пришел однажды утром
Харос взял ее на рассвет
И с тех пор одинокий побеленный морской
Годы прошли несчастные
Тянет тяжелый шаг
Затронут палку
