"მარიამი"
დღეები ღამეებს ისე მიეწებნენ,
ვით მტკვარი, არაგვი და მონასტერი,
და ჩემი თვალებიც შენ ისე გეძებენ,
ვით წყაროს ანკარას – მგზავრი მონაბერი.
შენი სიყვარული თითქოს მდინარეა,
ხან უხვი, ხანაც – სისხლივით მჩქეფარე.
შენს სილამაზესთან სხვები ვინ არიან?!
სულს ათრობს ჩუმად და გულსაც იფარებს.
ქართულ ქედებზე ნეტარი დარია,
არწივთა ირაოს ფიქრიც ვერ ეხება.
მე შენ მიყვარხარ, ქალავ მარიამ,
აუხდენელო წამო და ზმანებავ!
როს განმეშორები ჩემს გულში ნამყოფი –
იქვე გადიფრქვევი დარდის ღვიარებად.
ეს მიჯნა იქნება სამყაროსგამყოფი –
ვით ლოცვა პირველი და ზიარება.
მონატრებისაგან თავბრუ დაგეხვევა,
თუმცა აზრს დაკარგავს სიტყვაც და სათქმელიც,
სულის მყუდროება ისე დაგერღვევა,
რომ მოლოდინებში იტირებს სანთელი!
ქართულ ქედებზე ნეტარი დარია
არწივთა ირაოს ფიქრიც ვერ ეხება.
მე შენ მიყვარხარ, ქალავ მარიამ,
აუხდენელო წამო და ზმანებავ!
"Мариам"
Дни прошли ночью,
Viam Mtkvari, Арагви и монастырь,
И мои глаза так сильно,
Мы являемся источником Анкары - Пассажирский монитор.
Твоя любовь кажется рекой,
Рыцарь, пока кровь в крови.
Кто ты с красотой тебя?
Душа ест молчать, а сердце покрыто.
Благословенная Дарья, Грузинский хребт,
Я не могу прикоснуться к орелам Ирао.
Я люблю тебя, Кали Мэри,
Снаружи!
Rose отчеты в моем сердце -
Там тратят чудеса.
Это будет мир мира -
Вейл молитва сначала и причастие.
Обсуждение от монстров,
Однако слово потеряет слово и говорит,
Душа души будет заменена так,
Это ожидание свечи!
Благословенная Дарья на грузинских временах
Я не могу прикоснуться к орелам Ирао.
Я люблю тебя, Кали Мэри,
Снаружи!
