Անունդ հազիւ թէ յիշեմ հիմա,
Նոյնիսկ չեմ յիշում ազգանունը քո,
Միայն ապշած եմ մեր կեանքի վրայ,
Որ մէկ պիտ լինէր, բայց դարձաւ երկու։
Ինչ-որ քաղաք էր։ Ինչ-որ երեկոյ։
Մարմրում էին լոյսերն ընդհատ,
Լսւում էր միայն հնչեղ ձայնը քո,
Որով քերթւածն էր վառվռում ազատ։
Ուրիշ քաղաք էր։ Ուրիշ երեկոյ։
Հրդեհւում էին շողերը առատ,
Մեր լռութիւնն էր թփրտում հեւքոտ,
Կցկտուր խօսքի շեղբերում ժլատ։
Ախ, այդ անիրաւ-լաւ անունը քո,
Որով հիւսիսն եմ միշտ յիշել-ցրտեր,
Ինչպէ՜ս ինձ գերեց տապերի ներքոյ
Ու արեւ կախեց բեւեռից բեւեռ։
Իջնում է հիմա երրորդ երեկոն,
Իջնում է երրորդ քաղաքի վրայ.
Նոյնիսկ չեմ յիշում ազգանունը քո,
Անունդ հազիւ թէ յիշեմ հիմա…
26.7.91
Я с трудом могу вспомнить твое имя,
Я даже не помню твою фамилию,
Я просто поражаюсь нашей жизни,
Должен был быть один, а стало два.
Это был город. Как-нибудь вечером.
Свет продолжал тускнеть,
Был слышен только твой громкий голос,
При котором полоска горела свободно.
Это был другой город. Еще один вечер.
Пламя горело обильно,
Наше молчание дрожало,
Скупой в лезвиях острого слова.
О, это неправедное доброе имя твое,
Я всегда холодно вспоминал север,
Как меня пленила жара!
И солнце висело от полюса к полюсу.
Третий вечер приближается,
Он спускается на третий город.
Я даже не помню твою фамилию,
Я с трудом могу вспомнить ваше имя ...
26.7.91:
