Ціхі шэпат ліствы парушае спакой,
Спіць непралазны гушчар.
Час ад часу паветра ірве воўчы вой,
Падымаючыся да хмар.
Яны зацягнулі начны небасхіл
І цемра лес ахапіла.
Схавала ад вока ўвесь зорны пыл,
Раскінула чорныя крылы.
Адзінокае вогнішча ярка гарыць,
Драўляны твар ідала асвятляе.
Побач на каленях нехта стаіць
І ў думах багоў заклікае.
Але Богі не чуюць,як іх не малі
Ты апошні паганец на гэтай зямлі!
Зямлю тваіх продкаў хрысцілі чужынцы,
Няведаму веру прынеслі.
Усюды праходзілі шляхам бясконцым
Край ахапілі Вялеса.
Браты твае веру не збераглі
Ты апошні паганец на гэтай зямлі!
Хай цела напоўніць помсты агонь!
Слёзы нябёс, змыйце смутак з душы!
Духі продкаў, не пакінце мяне.
Праз веры імглу правядзіце!
Тихий кавычный лист нарушает мир
Спины несвязной экогеры.
Изредка воздушной воздушной витрины виля,
Поднимаясь в облако.
Они вытащили ночное небо
И темнота леса промерена.
Скрыто от глаз всю звездную пыль,
Я ударил черные крылья.
Один кортвец ярко горят,
Деревянное лицо идола освещает.
Рядом с чьим-то кругом стоит
А в делах богов призывает.
Но боги не слышат их Мали
Ты последние Палкори на этой земле!
Земля предков твоих крещена незнакомцами,
Недоброгие веры принесли.
Везде прошло бесконечным
Края покрыта Велес.
братья твои не спасли
Вы последний palconry на этой земле!
Пусть тело заливка мести огонь!
Слезы Небес, полощите печаль от души!
Духи предков, не оставляй меня.
Через мгновенного перерыва!
