Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բառն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառման,
Ու Նայիրյան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում։
Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե,
Արևն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ,
Մթում կորած խրճիթների անհյուրընկալ պատերը սև
Ու հնամյա քաղաքների հազարամյա քա՛րն եմ սիրում։
Ուր է՛լ լինեմ - չե՛մ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չե՜մ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր,
Ինչքան էլ սո՜ւր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր -
Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան - յա՛րն եմ սիրում։
Իմ կարոտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հեքիաթ չկա․
Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա․
Աշխա՛րհ անց&a
Я люблю мое сладкое армянское слово,
Я люблю проволоку нашего старого SAZ, плачущего шнура,
Аромат кровавых цветов и роз светлый,
И мне нравится грациозный танец девушек.
Я люблю нашу небес темную, воду, озеро озеро,
Солнце и зимняя стрекоза находятся возвышенно,
Нездоровые стены потерянных хижин черный
И я люблю тысячелетний камень в старых городах.
Где бы я ни был, я не забуду оплакивать нас песни.
Нет работы, чтобы сделать моральные критерии нашего:
Независимо от того, насколько мое сердце будет кровоточить с кровью ран.
Даже я люблю сирота, и я люблю свою Армению - Яр.
Нет другой сказки для моего пропущенного сердца.
Нарекаци, как корона Кучака.
Мир после и А
