Віленскі кот
Мне б нарадзіцца шэрым віленскім катом
Такою ж шэрай восеньскай гадзінай,
Каб быць прыродным, паўнапраўным і адзіным
Тых пляцаў, вуліцаў, дамоў гаспадаром.
Майго сусвету мне хапала бы штодня,
Каб і да смерці ім не надзівіцца
Ад Пагулянкі да далёкага Звярынца,
Дзе кожнае гарышча - нераскрыты скарб.
Мае двуногія нявольныя сябры
Прыгожа й свабодна б жыць не заміналі.
Я б харчаваўся толькі у «Чырвоным Штралі»,
А ўлетку лена спаў на Замкавай гары.
У сакавіку б распачынаў такі канцэрт,
Што ўсе пародныя, дагледжаныя коткі
Збягаліся б ад Добрай Рады да Ліпоўкі,
Каб паспытаць мой не абы-які імпэт.
Мне невядомы быў бы чалавечы жах
Ад акупанцкіх крокаў патруля начнога.
Перабягаў бы ім апошнюю дарогу,
Бы цень знікаючы ў Антокальскіх дварах.
Свой вольны век пражыўшы нібы лорд,
Я б змог аднойчы без стагнанняў недарэчных
На могілках старых любімага Зарэчча
Залегчы, каб сустрэць апошні свой усход.
З. Бартосік.
Vilnius cat
I would be born a gray Vilnius cat
The same gray autumn hour,
To be natural, full and united
Those squares, streets, houses by the owner.
I would have enough of my universe every day,
So as not to be surprised by death
From Pohulyanka to the distant Zoo,
Where every attic is an undiscovered treasure.
My two-legged involuntary friends
They would not interfere with living beautifully and freely.
I would only eat at the Red Arrow.
And in the summer Lena slept on the Castle Hill.
Such a concert would start in March,
That are all purebred, well-groomed cats
We would run from Dobra Rada to Lipovka,
To experience my impulse.
I would not know human horror
From the occupier's footsteps to the night patrol.
Would run them one last way,
Would the shadow disappear in the Antokal yards.
Having lived his free life like a lord,
I would have been able to one day without moaning out of place
In the cemetery of the old beloved Zarechcha
Lie down to meet your last sunrise.
Z. Bartosik.
