Мора гранітныя хвалі,
Ад ветру чырвоныя людзі,
І ты, што мяне кахала
І болей кахаць не будзеш.
Даўнія вежы суровыя
З сухім палыном і ўзлётам,
Сатканыя з нашай любові,
Са скалаў, тугі і журботы.
Якая бязглуздая сіла
Якім акрываўленым раннем
Грані ў іх разбурыла
Разам з нашым каханнем?
А я застаюся, як з богам,
Навекі, навекі закуты
Ў твае пяшчотныя ногі,
Ў гняздо маё, месу, пакуту.
І я ўспамінаю, як кляты,
Скалы колеру перца,
Вуснаў тваіх гранаты,
Сэрца біццё пад сэрцам,
На скуры кропляў каралі,
Ад сонца медныя грудзі...
Кахала мяне ты, кахала...
Не будзеш, не будзеш, не будзеш
Sea granite waves,
From the wind red people,
And you that loved me
And you will not love anymore.
The ancient towers are stern
With dry wormwood and take-off,
Woven from our love,
From the rocks, longing and sorrow.
What a senseless force
What a bloody wound
Faces in them destroyed
Together with our love?
And I stay, as with God,
Forever, forever chained
At your tender feet,
In my nest, flesh, suffering.
And I remember how damn,
Pepper-colored rocks,
Your mouth grenades,
Heartbeat under the heart,
On the skin drops necklace,
From the sun copper breasts ...
You loved me, you loved ...
You will not, you will not, you will not
