Текст песни Irena Santor - Walczyk Warszawy

Wszystkie walce śpiewają
Oh błękitnym Dunaju,
Oh Praterze, Grinzingu i winie,
Sentymentem wiedeńskim
Oddychają i łkają,
I cesarska krew w żyłach ich płynie.

A ten walczyk się wyrzekł
Wszystkich węzłów rodzinnych
I dostojnych swych przodków c.k.,
Bo ten walczyk jest inny
I sentyment ma inny,
Chociaż walczyk i choć na trzy pas.

Ten walczyk to walczyk Warszawy,
Ten walc się urodził w Warszawie,
Po Łazienkach się włóczył
I Warszawy się uczył
Od królewskich łabędzi na stawie.

Zadumał się w sercu Warszawy
Nad dawnych jej dziejów pamięcią,
Westchnął cicho a szczerze
Przed Nieznanym Żołnierzem
I niziutko pokłonił się Księciu.

Melodyjnym zaklęciem
Zmarłe echa rozdzwonił,
Zbierał nuty na Tamce, Kercelaku, Kanonii,
A na moście Kierbedzia
Cztery noce przesiedział,
Zasłuchany w wiślaną harmonię

I słuchał ten walczyk Warszawy,
Upajał się każdym jej dźwiękiem,
Modlitewny dźwięk dzwonów
Z synkopami klaksonów
Splatał w jedną serdeczną piosenkę.

Po ulicach i placach
W piruetach wirował,
Pośród ludzi przemykał na palcach,
Zbierał tony i dźwięki
I ubierał je w słowa,
W proste słowa ulicy i walca.

Czasem z wiatrem biegł naprzód,
Czasem kręcił się w kółko,
Czasem zajrzał po cichu w czyjś dom
I uśmiechy swe rzucał
Najbiedniejszym zaułkom,
Starym ludziom i dzieciom, i psom.

Nauczył się walczyk Warszawy
Od placu Saskiego do krańców,
U Fukiera pił wino,
Aż na Pragę popłynął,
Po Bielanach zataczał się w tańcu.

Nasłuchał się walczyk Warszawy,
Rozwijał się, dźwięczniał, dojrzewał,
Z każdą chwilą radośniej,
Z każdą chwilą donośniej
Melodyjną piosenkę swą śpiewał.

Aż zabłądził raz walczyk
W kąt najcichszy Łazienek
I na pomnik Szopena długo patrzył przez liście,
I - nie wiedział sam czemu
Chciał zaśpiewać i nie mógł.
I rozpłakał się walczyk perliście.

I znalazł tam walczyk ton jeden,
Swój ton najpiękniejszy, choć łzawy,
Jakaś piosnka do echa
Poprzez łzy się uśmiecha
Czy słyszycie? To walczyk Warszawy!

Все вальсы поют
О, голубой Дунай,
О, Пратер, Гринцинг и вино,
С венским чувством,
Дышат и рыдают,
И в их жилах течёт императорская кровь.

И этот вальс отрёкся
От всех родственных связей
И от своих благородных императорских и королевских предков,
Потому что этот вальс другой,
И его чувство другое,
Хотя вальс, и пусть даже трёхчастный.

Этот вальс – варшавский вальс,
Этот вальс родился в Варшаве,
Бродил по Лазенкам
И Варшаву узнал
У королевских лебедей на пруду.

Он задумался в сердце Варшавы
О памяти её древней истории,
Он тихо, но искренне вздохнул
Перед Неизвестным солдатом
И низко поклонился князю.

Мелодичным заклинанием
Он раздавал мёртвое эхо,
Он собирал ноты на Тамке, Керчелаке, Канонии,
И на мосту Кербедза,
Он просидел четыре ночи,
Вслушиваясь в гармонию Вислы,

И слушал этот варшавский вальс,
Он наслаждался каждым его звуком,
Молитвенным звоном колоколов,
С синкопами валторн,
Он сплетал его в одну проникновенную песню.

По улицам и площадям,
Он кружился в пируэтах,
На цыпочках ходил среди людей,
Он собирал тоны и звуки,
И облекал их в слова,
В простые слова улицы и вальса.

Иногда он бежал вперёд по ветру,
Иногда кружился,
Иногда тихо заглядывал в чей-то дом,
И бросал улыбки
Самым бедным углам,
Старикам, детям и собакам.

Он разучил варшавский вальс
От Саксонской площади до окраин,
У Фукера он пил вино,
Пока не отплыл в Прагу,
Танцевал в Белянах.

Он внимательно слушал варшавский вальс,
Он развивался, звучал звонче, взрослел,
С каждым мгновением радостнее,
С каждым мгновением громче,
Певал свою мелодичную песню.

Пока однажды вальс не забрел
В самый тихий уголок Лазенок
И долго смотрел на памятник Шопену сквозь листву,
И — сам не зная почему,
Хотел петь и не мог.
И вальс разразился жемчужными слезами.

И там он нашёл один-единственный вальс,
Самый красивый тон, хоть и слезливый,
Песню, которая эхом отзовётся,
Сквозь слёзы улыбается.

Слышишь? Это варшавский вальс!