неба – колеру цёплага воску
цяжкую вільгаць цягне патроху
анархісту дай папіроску
выпраўляючыся ў дарогу
вось цягнікамі расклады вабяць
вось алькаголікаў дружныя пыскі
як зімаваць яму стромна мабыць
без каханьня і без прапіскі
можа і ён патроху прывыкне
не кульгацьме й ног не парэжа
пара зацяжак – і цалкам зьнікне
ў нетрах правабярэжжа
і прарастуць красамоўства кветкі
поштай і ў друку – добрыя людцы!
бо ўжо такія апошнія сьведкі
недаробленых рэвалюцый
неба набракне нібы рашчына
будзеш каціць нібы ў вырай нечы
й на кожным пэроне сваёй айчыны
адбівацца ад паражнечы
the sky is the color of warm wax
heavy moisture pulls little by little
give the anarchist a cigarette
setting off
here are the train schedules enticing
here are alcoholic friendly muzzles
how to overwinter him steeply apparently
without love and without residence
maybe he will get used to it
do not limp and do not cut your feet
a couple of puffs - and completely disappear
in the bowels of the right bank
and the eloquence of flowers will sprout
by mail and in print - good people!
for such are the last witnesses
unfinished revolutions
the sky will swell like a crack
you will roll as if in a hollow of something
and on every platform of his homeland
fight off emptiness
